San Pedro de Atacama jest fajne, ale nas bardziej ciągną jego okolice. Na początek wybieramy się do pobliskich dolin – Valle de la Luna (dolina księżycowa) i Valle de la Muerte (dolina śmierci). Nazwa doliny księżycowej jest nieprzypadkowa (cała pokryta jest białym mineralnym osadem), natomiast dolina śmierci zawdzięcza swą nazwę pomyłce – zbieżności słów „muerte” (śmierć) i … jakiegoś drugiego którego niestety nie pamiętam …

Całe popołudnie łazimy po skałach, zbiegamy po ogromnych piaszczystych wydmach, oglądamy różne minerały, czołgamy się w jaskiniach i podziwiamy wznoszący się na horyzoncie wulkan Licancabur. Na koniec zostaje wizyta na wydmie (zakaz wejścia – teren prywatny!!!) i przecudowny zachód słońca, nie taki kiczowaty jak to zachody słońca mają w zwyczaju, tylko odjechany mad max, czerwony wypalony świat po wojnie atomowej.

Pobudki w nocnych autobusach nigdy nie należą do przyjemnych, tak też było tym razem. Po kilkunastu godzinach w autobusie, bez ani jednej przerwy, nic się nie chce i człowiek popada w jakieś dziwne odrętwienie i marazm. Widoki za oknem niezmienne, martwe i nieskończone, tak jak jazda tym autobusem. Atacama. Najsuchsza pustynia świata. Jedyną żywą formą w tym świecie wydaje się być piasek, miotany na prawo i lewo podmuchami wiatru. W takim pustynnym zawieszeniu gapimy się w krajobrazy przez kolejne 8 czy 10 godzin, w trakcie których prawie nic się nie zmienia.

A jednak! Coś się jednak zaczyna dziać. Dalej dominuje piasek i pustkowie, ale to już nie jest ta sama pustka i nicość co poprzednio. Piasek zaczyna przybierać nierealne, ale jednak wyraźne formy, pojawiają się pierwsze wąwozy, szczeliny i skały. Wyjeżdżamy na małą przełęcz, skąd widzimy cel naszej podróży – miasteczko San Pedro de Atacama.

Nareszcie.