A my dalej czekamy żeby zobaczyć ten wulkan. Nie żeby nie było tu nic lepszego do roboty, ale jak by nie patrzeć wejście na niego jest gwoździem programu, czyli przyjazdu do Pucon :) Ale wygląda na to że wszystko zmierza w dobrą stronę – pogoda się poprawia. Dziś nawet ma wyjrzeć słoneczko i nie padać.

Wulkan wulkanem, ale nie tylko o niego tu chodzi. W pobliżu Pucon znajduje się też park narodowy Huerqeue, słynący z prastarych lasów araukariowych. Araukarie nie wydają się aż tak bardzo egzotyczne, zdarza się je zobaczyć u cioci, siostry czy babci – mają może maksymalnie z pół metra i rosną w doniczce na parapecie. Tyle o araukariach wiemy, jak się wkrótce okaże nie był to zbyt prawdziwy obraz – te w naturze okarzą się być “trochę” większe.

Wsiadamy w poranny busik do parku i bez problemów dociermay do bramy, szybki sprint po bilety, zanim zrobi się kolejka i jesteśmy już w lesie – dookoła mgła, chłodna i wilgotna zieleń. Po godzinie z hakiem docieramy do pierwszego jeziorka, wokół którego rosną araukarie. Wspinamy się wyżej i z każdą minutą podejścia jest ich coraz więcej. Są naprawdę wspaniałe – długi prosty pień i kolczaste dreadloki. I tak właściwie przez cały dzień – las – jeziorko – las – jeziorko …

W drodze powrotnej widzimy wulkan … no prawie … właściwie to tylko jego stoki …

Wieczorem, w Pucon, w końcu pokazuje się …. więc jutro czeka nas wspinaczka!

Teraz juz jestesmy w poludniowym Chile, w Pucon. Czekamy az przestanie padac, zeby wejsc na jeden z najbardziej aktywnych wulkanow w Ameryce Poludniowej – wuklan Villarica i zobaczyc lasy araukariowej w parku narodowym Huerquehue. Wczoraj pogoda byla znosna, wisialy ciezkie chmury ale nie padal deszcz, wiec pojechalismy do cudownych zrodel termalnych Los Pozones. Cisza i spokoj, malo ludzi, strumien z superczysta woda obok – czysty relaks …

Dzis juz nic nie da sie zrobic, od wczorajszego wieczora leje jak w Bieszczadach, wiec siedzimy na internecie i zalatwiamy zalegle sprawunki … z prognoz pogody wyglada ze moze za 2 zobaczymy w koncu ten wulkan …

3:30. Zimno. Ciemno. Dzwoni budzik. Aaaaaaaaaaa. Dlaczego tak wcześnie? Wszystko to po to żeby zobaczyć trochę wydobywającej się z ziemi pary?

Nic to, wstajemy i czekamy a busik się spóźnia … w San Pedro nie jest tak zimno, ale tam będzie na pewno. 4300m n.p.m. i brak słońca zrobi swoje. W końcu przyjechał, wsiadamy, staramy się zagrzać i zasnąć – przed nami 2h godziny drogi do gejzerów El Tatio. Plany planami ale spać się nie da, droga jest jak tarka a z każdym zakrętem robi się roraz zimniej.

Czas płynie powoli, ale w końcu zbliżamy się do celu, skończył się podjazd i wjechaliśmy na bezkresne Altiplano, a po kolejnych kilkunastu minutach jazdy, tuż przed szóstą rano, ujrzeliśmy gejzery.

Ale to nie gejzery zrobiły na nas największe wrażenie, tylko panująca na Altiplano temperatura ;) Po pięciu minutach zgrabiały nam ręce a w moim aparacie odmówił posłuszeństwa autofokus. Było -13 stopni, co nawet dla nas, w miarę przyzwyczajonych do polskich zim, nie było zbyt miłe, a co mogli powiedzieć dwaj poznani amerykańscy emeryci z Miami którzy marzną jak temperatura spada do 20 stopni?

Przez co namniej godzine kulimy się w sobie i oglądamy gejzery. Nieśmiało zerkamy też na oświetlone góry, oczekując pierwszych promieni słońca. W końcu dociera i do nas. Promienie słońca załamują się w otaczającej nas parze, nie możemy przestać fotografować – wiemy że spektakl ten potrwa tylko parę minut, później coraz cieplejsze słońce rozgrzeje mroźne powietrze i para zniknie …

Koniec. Świeci i robi się coraz cieplej, jemy śniadanko i ruszamy na gorące źródła. Jak się z reguły okazuje, warto jest zapłacić troszkę więcej i pojechać z profesjonalną agencją (cosmo andino). Mamy dla naszej tylko grupy prawdziwie płynące źródełko z gorącą wodą, zamiast wybetonowanego baseniku wypełnionego setką innych turystów. Woda do reszty nas rozgrzewa (mimo że tuż obok nas rosną zamarzniętę trawy) i po godzinie prawdziwego wypasu na źródłach ruszamy w dalszą drogę, po drodze mijając vicunie. Zatrzymujemy się jeszcze na krótkie postoje w małej górskiej wiosce Machuca (pełnej ciekawskich lam i niezbyt nami zainteresowanych miejscowych)oraz w kaktusowej dolinie i około południa zmordowani meldujemy się w San Pedro de Atacama.

W planach były jeszcze rowerki i przejażdżka do doliny śmierci, ale zrobiło się naprawdę gorąco i wybieramy mniej aktywną wyprawę po piwo …

San Pedro de Atacama jest fajne, ale nas bardziej ciągną jego okolice. Na początek wybieramy się do pobliskich dolin – Valle de la Luna (dolina księżycowa) i Valle de la Muerte (dolina śmierci). Nazwa doliny księżycowej jest nieprzypadkowa (cała pokryta jest białym mineralnym osadem), natomiast dolina śmierci zawdzięcza swą nazwę pomyłce – zbieżności słów “muerte” (śmierć) i … jakiegoś drugiego którego niestety nie pamiętam …

Całe popołudnie łazimy po skałach, zbiegamy po ogromnych piaszczystych wydmach, oglądamy różne minerały, czołgamy się w jaskiniach i podziwiamy wznoszący się na horyzoncie wulkan Licancabur. Na koniec zostaje wizyta na wydmie (zakaz wejścia – teren prywatny!!!) i przecudowny zachód słońca, nie taki kiczowaty jak to zachody słońca mają w zwyczaju, tylko odjechany mad max, czerwony wypalony świat po wojnie atomowej.

Pobudki w nocnych autobusach nigdy nie należą do przyjemnych, tak też było tym razem. Po kilkunastu godzinach w autobusie, bez ani jednej przerwy, nic się nie chce i człowiek popada w jakieś dziwne odrętwienie i marazm. Widoki za oknem niezmienne, martwe i nieskończone, tak jak jazda tym autobusem. Atacama. Najsuchsza pustynia świata. Jedyną żywą formą w tym świecie wydaje się być piasek, miotany na prawo i lewo podmuchami wiatru. W takim pustynnym zawieszeniu gapimy się w krajobrazy przez kolejne 8 czy 10 godzin, w trakcie których prawie nic się nie zmienia.

A jednak! Coś się jednak zaczyna dziać. Dalej dominuje piasek i pustkowie, ale to już nie jest ta sama pustka i nicość co poprzednio. Piasek zaczyna przybierać nierealne, ale jednak wyraźne formy, pojawiają się pierwsze wąwozy, szczeliny i skały. Wyjeżdżamy na małą przełęcz, skąd widzimy cel naszej podróży – miasteczko San Pedro de Atacama.

Nareszcie.